کد مطلب:28218 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
امام، این سیاست را هماره معمول داشت و بر آن پای فشرد. جندب ازدی می گوید: إنَّ عَلِیاً كانَ یَأمُرُنا فی كُلِّ مَوطِنٍ لَقینا فیهِ مَعَهُ عَدُوّاً فَیَقولُ: لا تُقاتِلُوا القَومَ حَتّی یَبدَؤُوكُم فَأَنتُم بِحَمدِاللَّهِ عز و جل عَلی حُجَّةٍ وتَركُكُم إیّاهُم حَتّی یَبدَؤُوكُم حُجَّةٌ أُخری لَكُم.[1]. هرگاه همراه علی علیه السلام با دشمن رو به رو می شدیم، به ما فرمان می داد: «با آنان، نبرد نكنید تا آنان، آغاز كنند؛ چرا كه شما بحمداللَّه عز و جل برهان دارید و رها كردن آنان تا نبرد را آغاز كنند، برهانی دیگر است برای شما. بدین سان، او نشان می داد كه در فرهنگ او ستیزه گری اصل نیست و صلح و آرامش، اصل است. چنین بود كه امام، به نیروهای رزم آورش سفارش كرده بود تا آغاز به جنگ نكنند و چون آتش جنگ با شروع دشمن، شعله ور شد و به یاری خداوند، دشمنْ شكست خورد، فراریان را نكُشند، بر مجروحان یورش نبرند، بدن ها را عریان نسازند، اجساد را مُثله نكنند و... اینها و جز اینها در سیره جنگی علوی، نشان دهنده این است كه جنگاوری در سیاست آن بزرگوار، استثناست و تأكید بر ارزش های انسانی و گسترش آن قاعده.
امام، هرگز آغاز به جنگ نكرد و تا دشمن، در نهایت خیره سری، عرصه را بر گفتگو و رویارویی مسالمت آمیزْ تنگ نكرد، دست به شمشیر نبرد و به همراهان و یاران خود نیز تأكید كرد كه هرگز آغازِ به نبرد نكنند. به واقع، این سیاست امام، تأكیدی است بر صلح دوستی اسلام علوی و ارزش های انسانی، و مخالفت با ستیزه جویی.